W położonym nad Wartą Uniejowie, w mieście, w którym „gorące źródło z serca niewiasty płynie” znajduje się Zamek Arcybiskupów Gnieźnieńskich. Ceglana warownia została wybudowana latach 1360–1365 z inicjatywy jednego z najbliższych współpracowników Kazimierza Wielkiego – arcybiskupa Jarosława Bogoria ze Skotnik na miejscu zniszczonego przez Krzyżaków w 1331 r. drewnianego budynku (wieży lub zamku).
Wybrane przez duchownego okazało się na niezwykle bezpieczne: było chronione przez położoną obok rzekę, fosę oraz rozliczne mokradła. To dogodne położenie sprawiło, że uniejowski zamek stał się nie tylko fortyfikacją obronną (wraz z Kołem, Sieradzem i Łęczycą bronił dostępu do centrum państwa przed najazdami z północy i północnego zachodu), ale i skarbcem w którym w okresie wojen przechowywano m. in.: skrzynię z głową i ręką św. Wojciecha, rękę i pierścień św. Stanisława, relikwie św. Gereona oraz jedenastu towarzyszek św. Urszuli męczennicy, liczne kosztowności kościelne, w tym: bogato zdobione ornaty, podarowane przez monarchów kapy, kielichy liturgiczne, złote monstrancje, bryłki złota czy księgi liturgiczne. Na jego terenie znajdowało się również więzienie dla heretyków, przede wszystkim husytów. Jego najsłynniejszym więźniem był architekt i rzeźbiarz gdański Hans Brandt, który w uniejowskiej twierdzy znalazł się za niedotrzymanie umowy związanej z wykonaniem nagrobka św. Wojciecha dla katedry w Gnieźnie.
Od roku 1525, kiedy to zabudowania zamkowe zostały zniszczone w wyniku pożaru, rozpoczął się dla warowni czas intensywnych zmian będących wynikiem jej naprzemiennego odbudowywania i plądrowania. Mury Zamku Arcybiskupów Gnieźnieńskich w Uniejowie były nie tylko barkową siedzibą biskupów Jana Wężyka i Macieja Łubieńskiego, rezydencją estońskiej rodziny Toll, ale i pensjonatem, szkoła, magazynem zboża, węgla i soli, składnicą nawozów sztucznych oraz archiwum. W wyniku rozlicznych działań powstała fortyfikacja będąca jedną z najciekawszych i najwartościowszych budowli Ziemi Łódzkiej oraz przykładem narastania stylów w architekturze.
Dziś zamek składa się z trzech zwieńczonych dwuspadowym dachem kondygnacji. Jego część wschodnią tworzy dwudziestopięciometrowa, masywna, gotycka wieża z której można podziwiać okoliczny krajobraz. Ogrzewane wodą geotermalną wnętrza, w których znajduje się hotel wraz z centrum konferencyjnym oraz restauracja, uatrakcyjnione jest niewielką, szesnastowieczna kaplicą zwieńczoną kolebkowym sklepieniem i ozdobioną polichromiami przedstawiającymi Jezusa Chrystusa, Matkę Boską z Dzieciątkiem i św. Wojciecha, średniowiecznymi apartamentami, którym patronują królowie: Kazimierz Wielki, Władysław Jagiełło, Kazimierz Jagiellończyk oraz eklektycznymi pokojami noszącymi szlachetne nazwy: Rubinowy, Szmaragdowy i Złoty. Teren wokół uniejowskiego zamku tworzy trzydziestoczterohektarowy park na terenie którego można podziwiać ponad 80 gatunków drzew m. in. tworzące aleję graby, cyprysiki błotne, klony srebrzyste, orzechy czarne czy dwa pomniki przyrody, którymi są potężny buk i majestatyczny dąb szypułkowy. Spacerując parkowymi alejkami nie sposób nie trafić na pomnik pięknej Uniejki, dziewczyny, która dla dobra uniejowskich skarbów poświęciła własne życie przyczyniając się do powstania legendy mówiącej o początkach słynnego, leczniczego a przede wszystkich gorącego, bo z niewieściego serca płynącego źródła, które od wieków płynie wewnątrz żyznej, uniejowskiej ziemi.
